In Memoriam : Ed Rovers overleden ...

Namens het Bestuur, Coordinateam en Kernteam van de Stichting HL7 Nederland schreef Bert Kabbes het onderstaande In Memoriam, met daarin een aantal persoonlijke herinneringen uit de vele jaren met Ed in ons midden.

In Memoriam Ed Rovers

We wisten al een hele tijd dat het met Ed's gezondheid niet goed ging : COPD. Bij mijn bezoek aan Ed vorig jaar vertelde hij me onder de koffie in ochtendjas aan de keukentafel het bizarre verhaal van kort daarvoor. Na een ziekenhuisopname, waarbij hem verteld werd dat men weinig of niets meer voor hem kon doen, was hij er kort daarna zo slecht aan toe dat hij voorvoelde dat hij de volgende dag niet meer zou halen. Hij besloot daarop om nog diezelfde dag afscheid te nemen van zijn familie en al zijn dierbaren. Na die heel erg emotionele dag werd hij tot zijn verbazing de volgende ochtend gewoon weer wakker. Hoewel hij zich vreemd genoeg best redelijk goed voelde, vertrouwde hij het totaal niet en dacht aan een tijdelijke opleving. Maar de dagen verstreken, de weken verstreken en hij begon zich veel beter te voelen dan in tijden het geval was geweest. En zo zat daar die ochtend, aan de keukentafel, gewoon weer de "oude" Ed, alive and kicking ! We spraken er nog lang over na en gingen vervolgens aan de slag met waar ik voor kwam : de afwikkeling van de jaarrekening 2012  van HL7 Nederland en de overdracht aan onze nieuwe controller. Het was gewoon weer als vanouds, hoewel we natuurlijk beiden heel goed beseften dat er wel wonderen geschieden, maar zeer zelden van deze aard ...

Na die ochtend heeft Ed - zoals hij daarna aan de telefoon steeds zei - "in geleende tijd geleefd". Het is wonderlijk maar prachtig dat het hem gegund is geweest om er nog 1,5 jaar aan vast te kunnen knopen na die bizarre dag.

Mijn herinneringen aan Ed gaan terug naar 1993, twee jaar na de start van de toenmalige Initiatiefgroep HL7. In dat jaar vormden Ed, Jos Baptist en ik samen het eerste Bestuur van de Stichting HL7 Nederland. Hans Houben, Kees Molenaar en Fons Ariens namen de Technische Commissie voor hun rekening.  Ed (toen HEAD bij Delta Psychiatrisch Ziekenhuis in Poortugaal) en Jos (toen hoofd automatisering bij het Merwede Ziekenhuis) kende ik beiden vanuit mijn toenmalige werkkring bij het huidige PriceWaterhouseCoopers en ze waren bereid om de HL7-kar mee te gaan trekken. Met z'n drieen zetten we de organisatie op, we smeedden hele strategieen om HL7 op de kaart te zetten en we deden verder alles dat een stel bevlogen figuren nodig vond. Ed was onze financiele man, maar was ook de nuchterste van ons drieen. Als Jos en ik weer eens een - volgens ons -  briljant slim plan hadden bedacht, dan was daar altijd wel weer Ed die even fijntjes informeerde naar het realiteitsgehalte. We vergaderden die eerste 7 jaar om beurten in de Chinees in Dordrecht, bij Ed's favoriete restaurant net buiten Poortugaal en bij PWC in Utrecht. We vormden een geolied 3-manschap, waarbij er fors gediscussieerd werd, veel gelachen en veel werd bereikt. We wisten hoe je een organisatie uit de grond stampte, een werksfeer met vrijwilligers creeren kon en hoe we iets zoals HL7 op de kaart konden zetten.  Als echte wereldverbeteraars geloofden we dat het ons zou moeten lukken om in de zorgsector 1 standaard in te voeren. Al pionierend begonnen we gewoon. En dat lukte wonderwel.

Onder de vele dierbare herinneringen aan Ed zijn voor mij persoonlijk zeker de vele HL7 studiereizen naar de USA die we de eerste 10 jaar maakten en waar Ed vaak mee ging. We trokken die reizen altijd samen op als reisleiders, regelden ter plekke van alles en nog wat en Ed bewaakte de kosten. Met groepen van 10-12 ICT'ers en managers van ziekenhuizen trokken we een dikke week kris-kras door de USA, langs ziekenhuizen en leveranciers waar we ons lieten informeren over de toepassing van HL7. Ed en ik waren vooral de eerste dagen vaak al voor dag en dauw wakker. Samen liepen we dan vanaf half 7 's ochtends al kilometers om de steden waar we waren te verkennen, voordat we bij de groep aan het ontbijt verschenen. We hebben heel wat afgepraat en plannen gesmeed tijdens die lange wandelingen door weet ik hoeveel steden. Ed genoot enorm van die reizen en hij ontwikkelde - als niet echte ICT'er - een heel goed gevoel voor de juiste aanpak der dingen.

Bladerend door de vele foto's van die reizen valt het me zwaar om me te realiseren dat Ed er niet meer is ...

Al dat vrijwilligerswerk voor HL7 heeft hem zeeën van vrije tijd gekost. Iedereen die actief lid is van HL7 weet dat. Maar net als wij en vele anderen deed Ed dat werk graag en met veel enthousiasme. Omdat hij er heilig geloofde. En als Ed ergens in geloofde dan ging hij er voor. Met eindeloos geduld, met veel gevoel voor relativeren en vooral met humor. Als we ons aan zaken liepen te ergeren, dan was daar altijd wel Ed die met een kwinkslag of een verhaal de spanning er uit wist te halen.

We zullen Ed missen. Als ons financiele geweten gedurende 20 jaar, maar bovenal als de mens die hij was. Ed typeren is niet moeilijk : wat je zag en hoorde was wat je aan hem had. Recht door zee, maar ook slim en handig opererend. Hij kon met eindeloos geduld praten en luisteren, maar kon ook fel uit de hoek komen als hem iets hem niet zinde. Een prachtig mens.

Gelukkig heeft Ed volop meegemaakt dat de jarenlange inspanningen en opoffering van heel veel vrije tijd er toe hebben geleid dat wat we als pioniers ooit voor ogen hadden intussen goeddeels is bereikt. Hij genoot er - in stilte - enorm van dat hij 1 van die missionarissen was geweest die ergens in geloofden, die er voor gingen en die het samen met vele anderen die er ook in gingen geloven, voor elkaar hadden gebokst. Als makkers van het eerste uur haalden we samen die herinneringen nog regelmatig op.

We wensen Ed's vrouw Thea, hun kinderen en familie alle sterkte en hopen dat het een troost mag zijn om te weten dat we Ed voor altijd in ere zullen houden. Zijn naam gaat met ons mee naar de toekomst.

Graag eindig ik met een typerende uitspraak van Ed :

"Geld maakt niet gelukkig, HL7 wel"

Dag Ed : bedankt voor alles ……